Τα οραματα της Αννας Διαμαντοπουλου

 

Τακης Μιχας

Ενα από τα χαρακτηριστικα της παλαι ποτε ΕΣΔΔ ήταν ότι οι ιθύνοντες έκαναν διακυρηξεις που δεν είχαν απολύτως καμμια σχέση με την πραγματικότητα.Ετσι π.χ. οι επικεφαλής της κομμουνιστικής νομενκλατούρας θα έκανα δηλώσεις εκθειάζοντας την επιτυχία του 5 έτους προγράμματος και δηλώνοντας ότι η μετάβαση στον Νιρβάνα της αταξικής κοινωνίας της αφθονίας ήταν θέμα μηνών αν όχι ωρών. Φυσικά η πραγματικότητα θα ήταν εντελώς διαφορετική: Στα μπακάλικα δεν θα υπήρχε ούτε χαρτί τουαλέτας!

Μια ανάλογη πρακτική  αρχίζει να διαμορφώνεται και στην σημερινή Ελλάδα. Οπως είναι γνωστό σε όλους η Ελλάδα δεν είναι απλώς μια χρεωκοπημενη χωρα που επιβιώνει χάρις στις ενέσεις των ξένων αλλα επί πλέον μια χωρα που δεν έχει απολύτως καμμια προοπτική να ανακάμψει. Οι δυο βασικές προϋποθέσεις για οποιαδήποτε οικονομική ανάκαμψη απουσιάζουν εντελώς: Το «κοινωνικό κεφαλαιο»(δηλ. η  εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτών) βρίσκεται σε μηδενικά επίπεδα όπως σε άθλια επίπεδα βρίσκεται και ο άλλος σημαντικός παράγοντας ανάκαμψης, δηλαδή η παιδεία. 

Ομως παρ όλα αυτά οι δηλώσεις των ιθυνόντων, μας κάνουν να πιστεύουμε πολλές φορες ότι η Ελλάδα δεν είναι έτσι όπως την περιγράψαμε αλλα μάλλον βρίσκεται κάπου στα επίπεδα της Ελβετίας. Χαρακτηριστική είναι η συμπαθής περίπτωση της Αννας Διαμαντοπουλου που ως υπουργός παιδείας οραματίζεται ένα άμεσο μέλλον μιας παιδείας στην Ελλάδα  που θα έχει αφήσει πίσω της τον επαρχιωτισμό και την εσωστρέφεια που την την διακρίνει και θα έχει αποκτήσει τον κοσμοπολιτισμό που είναι απολύτως αναγκαίος για να μπορέσει η χωρα να ανταποκριθεί στις απιτησεις της παγκόσμια αγοράς .Ομως τα  συμπαθή  οράματα της κ.Διαμαντοπουλου δεν έχουν απολύτως καμμια σχέση με την πραγματικοτηα του υπουργείου της. Ε κεί ο επαρχιωτισμός  της γραφειοκρατίας παραμένει πανίσχυρος. Είναι χαρακτηριστκο αυτού του επαρχιωτισμού και της εσωστρεφείας ότι, όπως διαπίστωσα πρόσφατα το υπουργείο παιδείας δεν έχει καν στα Αγγλικά την διδακτέα ύλη του Λυκείου!

   Προχτές επικοινώνησα με την διεύθυνση σπουδών λυκείου του Υπ.Παιδείας για να τους ζητήσω στα Αγγλικά την διδακτέα ύλη σε ορισμένα μαθήματα του λυκείου-που μου την είχαν ζητήσει ορισμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού για να γνωρίζουν τι διδάσκονται  οι Ελληνες σπουδαστές. Η υπεύθυνη που απάντησε, μου είπε φανερά ενοχλημένη :»Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα!». Και   όταν τις είπα «Μα σε όλες π.χ. τις Σκανδιναβικές χώρες δημοσιεύεται  στα αγγλικά στην ιστοσελίδα του υπουργείου η σχετική ύλη» μου απάντησε «Εδώ δεν μας χρειάζεται»!
 
Πραγματικά διερωτάται λοιπόν  κανεις τι νόημα έχουν όλες οι μεγαλόσχημες διακυρηξεις για τις μεταρρυθμίσεις και την διεθνοποίηση της παιδείας μας,όταν  δεν έχουν γίνει ούτε τα βασικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Οταν αυτή την στιγμή το Υπουργείο Παιδείας δεν μπορεί να διαθέσει στα Αγγλικά την διδακτέα ύλη και όταν τα δημοσια σχολεία έχουν αθλιους η ανύπαρκτους ιστιοτοπους(η κυριότερη επαφή τους με την διεθνή κοινότητα) με ποια λογική μπορεί να πιστεύει η υπουργός ότι η ελληνική εκπαίδευση θα αποκτήσει το αναγκαίο κοσμοπολιτικο προφίλ; Και ακόμα και αν υποθέσουμε ότι άρχισαν οι ενέργειες προς την σωστη κατεύθυνση ποιό ακριβώς θα είναι το όφελος όταν οι περισσότερες άλλες χώρες του κόσμου έχουν ήδη προκαιρου ξεκινήσει αυτές τις ενέργειες και άρα βρίσκονται πολύ πιο μπροστά ;

Greece against…Stephen Hawking!

 

                 Greece against …Stephen Hawking!

By Takis Michas

The understandable focus of the international media on  Greece’s economic debacle  has had as a result that other equally  absurd situations are going   unnoticed. Yet  one does not have to look very far or very hard to find also other manifestations of social  life in Greece that raise serious questions  about the place of the country in the European family of nations. The latest  incident concerns the venomous attack by a highly prominent state functionary against the  British physicist  Stephen  Hawking.

Α couple of days ago the bishop of Pireus  Serafeim  issued a written statement dismissing Hawking’s theories which he attributed to “the inferiority complexes”  which the British scientist suffers  as a result of the fact that he is “reduced to an electric chair and is condemned to communicate by  electronic voice.”. According to the prominent Greek cleric Hawking suffers from “confusion in the mind” resulting from his ”unbearable bodily misery”. (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_24/09/2010_416157

This shocking  statement  is not simply  a case of an  irrational outburst by an individual   Greek citizen. The Church in Greece is a state institution and its practitioners  are paid by the Greek taxpayer (and by those   who were deceived into buying  Greek state bonds…)  Religion  is the responsibility of the ministry of education (which is bizarely  called “Ministry of Education and Religions”).The  brainswashing of children  into  the teachings of  the Orthodox jihad is a state imposed compulsory 12 year affair. The Orthodox religion is considered as being  coextensive with the Greek national identity while in all national and religious celebrations the  clergy together with the military  and the politicians occupies  the central stage. Every  leading member of the Greek political nomenklatura (including the present prime minister George Papandreou) see it  as his  duty to do  photo-os with the leaders of the Church.

What was however even more interesting than the statement itself ,  was the deafening silence with which the   Greek political class greeted   the bishop’s  outburst.There was absolutely no reaction even  from  Anna Diamantopoulou who as the minister of education and religions  bears a particular responsibility for the public  statements of her underlings.

Which of course is not surprising. Greek politicians. like their counterparts elsewhere in the world , are primarily concerned about votes. In Greece, having good relations with the clergy brings votes while defending Stephen Hawking does not. Some-rather most- things in Greece never change-crises or no crises.  As this latest incidence shows   the gap separating Greece from the West  does  not  only –or even primarily -concern  deficit, debts and financial mismanagement.

Οικονομία: οι διαφορές συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατών

ENET.gr

<<Επιστροφή

 

Οικονομία: οι διαφορές συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατών

 

Του ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ (www.tmichas.wordpress.com)

Σήμερα η μεγάλη διαφοροποίηση μεταξύ της σοσιαλδημοκρατικής και της συντηρητικής αντίληψης για την οικονομία δεν αφορά τόσο τον ρόλο του κράτους, υποστηρίζει ο γνωστός καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ, Ρόμπερτ Ράιχ. Σύμφωνα με τον Ράιχ, που διετέλεσε και υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Κλίντον, αμφότεροι αναγνωρίζουν ότι το κράτος μπορεί να αποτελεί πρόβλημα – απλώς οι σοσιαλδημοκράτες πιστεύουν ότι πολλές φορές υπάρχουν και άλλα μεγαλύτερα προβλήματα από το κράτος.

Ούτε μπορεί η διαφοροποίηση των δύο πολιτικών αντιλήψεων να εντοπιστεί στο θέμα του επιπέδου της φορολογίας. Ο δεκαετής προϋπολογισμός που κατέθεσε ο πρόεδρος Ομπάμα προβλέπει μείωση της φορολογίας στο 19% του ΑΕΠ, δηλαδή σε επίπεδο χαμηλότερο και από αυτό που επικρατούσε τα τέλη της δεκαετίας του ’90. Παράλληλα προβλέπεται ότι οι κρατικές δαπάνες θα μειωθούν στο 22,5% του ΑΕΠ, δηλαδή στο ίδιο επίπεδο που ήταν την περίοδο της συντηρητικής κυβέρνησης Ρέιγκαν.

Οι μεγάλες διαφορές στην οικονομική πολιτική των δύο αντιλήψεων εντοπίζεται στα εξής τρία σημεία:

* Την κατεύθυνση της οικονομικής ανάπτυξης.

* Τον ρόλο των δημοσίων επενδύσεων.

* Τις ρυθμίσεις.

Οσον αφορά το πρώτο σημείο, ο Ρέιγκαν και μετέπειτα ο πρόεδρος Μπους πίστευαν ότι η οικονομική ανάπτυξη κατευθύνεται από τα «άνω προς τα κάτω». Οι χαμηλότεροι φόροι στα εύπορα στρώματα στόχευαν να τους κάνουν να αυξήσουν τις επενδύσεις τους, δημιουργώντας έτσι περισσότερες θέσεις εργασίας, κάτι που μακροπρόθεσμα ωφελούσε όλη την κοινωνία. Είναι γεγονός ότι η πολιτική αυτή οδήγησε σε άνοδο του χρηματιστηρίου και του ΑΕΠ, όμως, δεν ευνοήθηκαν όλοι στον ίδιο βαθμό. Ετσι την περίοδο Ρέιγκαν ο μέσος μισθός έμεινε στάσιμος, ενώ στη διάρκεια της προεδρίας Μπους μειώθηκε. Το 1980 το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού ιδιοποιούνταν το 9% του Εθνικού Εισοδήματος, ενώ 2007 ιδιοποιούνταν το 22%.

Αντίθετα, η σοσιαλδημοκρατική αντίληψη, την οποία εκπροσωπεί σήμερα η κυβέρνηση Ομπάμα, πρεσβεύει ότι η οικονομία αναπτύσσεται καλύτερα «από τα κάτω προς τα άνω».

Αυτό σημαίνει αύξηση των φόρων στο πλουσιότερο 2% του πληθυσμού. Τα χρήματα θα χρησιμοποιηθούν, προκειμένου να αυξηθούν οι πανεπιστημιακές υποτροφίες στα παιδιά φτωχών οικογενειών, για τη βελτίωση των μισθών των καθηγητών εκείνων που το αξίζουν, τη διευρυμένη πρόσβαση στις παροχές υγείας, τη βελτίωση των υποδομών και τη χρηματοδότηση της έρευνας. Αυτές οι επενδύσεις πιστεύεται ότι θα οδηγήσουν στην αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων.

Το δεύτερο σημείο ουσιαστικής διαφοροποίησης -που συνδέεται με τα προαναφερθέντα- αφορά το ρόλο των δημόσιων επενδύσεων. Η κλασική συντηρητική αντίληψη θεωρούσε ότι οι δημόσιες επενδύσεις -με εξαίρεση τις επενδύσεις στη στρατιωτική τεχνολογία- παίζουν αρνητικό ρόλο στο βαθμό που «διώχνουν» τις ιδιωτικές επενδύσεις. Η φιλοσοφία αυτή είχε οδηγήσει από το 1980 σε μια δραστική συρρίκνωση των δημόσιων επενδύσεων στην Παιδεία, τις υποδομές και τη βασική έρευνα.

Αντίθετα, η σοσιαλδημοκρατική αντίληψη υποστηρίζει ότι μόνο οι δημόσιες επενδύσεις έχουν τη δυνατότητα να προσελκύσουν το ιδιωτικό κεφάλαιο. Στο βαθμό που οι δημόσιες επενδύσεις συμβάλλουν στη δημιουργία εργαζόμενων υψηλής παραγωγικότητας, καθώς και στην κατασκευή των αναγκαίων υποδομών, όχι μόνο δεν αντιστρατεύονται τις ιδιωτικές επενδύσεις, αλλά, αντίθετα, τις ενισχύουν.

Σήμερα η διεθνής ροή των κεφαλαίων κατευθύνεται προς χώρες όπου είτε το εργατικό κόστος είναι χαμηλό ή υπάρχει υψηλή παραγωγικότητα – όπου δηλαδή οι εργαζόμενοι είναι υγιείς, ασφαλείς και εκπαιδευμένοι.

«Από αυτή τη σκοπιά», γράφει ο Ράιχ, «κάθε χώρα αντιμετωπίζει μια στρατηγική επιλογή μεταξύ μιας πολιτικής χαμηλών μισθών ή υψηλής παραγωγικότητας. Η σοσιαλδημοκρατική αντίληψη αναγνωρίζει ότι ο μοναδικός πόρος που είναι ριζωμένος στην εθνική οικονομία είναι οι άνθρωποι -τα ταλέντα τους, η ικανότητά τους να συνεργάζονται- και τα συστήματα μεταφορών και τηλεπικοινωνιών που τους συνδέουν. Οι δημόσιες επενδύσεις αποτελούν το κλειδί για την προσέλκυση μακροπρόθεσμων ιδιωτικών επενδύσεων που θα συμβάλλουν στην ευημερία μιας χώρας».

Οσον αφορά το τρίτο σημείο, η ύπαρξη ρυθμιστικών ελέγχων αποτελούσε για τους συντηρητικούς ανάθεμα. Οι ρυθμίσεις, σύμφωνα με αυτή την άποψη, ήσαν τροχοπέδη στην οικονομική ανάπτυξη και ενθάρρυναν τη διαφθορά. Ομως, σύμφωνα με τη σοσιαλδημοκρατική αντίληψη, οι κατάλληλες (όχι όλες!) ρυθμίσεις αποτελούν μια απαραίτητη προϋπόθεση για την οικονομική ανάπτυξη.

«Οταν επιβάλλονται με σωστό τρόπο», γράφει ο Ράιχ «οι ρυθμίσεις αποτελούν μια μορφή δημόσιων επενδύσεων, διότι κάνουν τους επενδυτές και τους καταναλωτές να εμπιστεύονται την ποιότητα των ανταλλασσόμενων προϊόντων και διασφαλίζουν ότι οι παράπλευρες επιπτώσεις του εμπορίου δεν βλάπτουν το κοινό». *

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 06/04/2009

© Copyright 2008 X.K. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.

Powered by EWORX Toolip

Ο Μάνος, ο Πάγκαλος και… η ουρά του παγονιού!

ID: 1622714
Εντυπο: 2
Ημ/νία: 28/02/2009
Σελ.: 15
Κατηγορία: Η πάλη του σπέρματος

Ο Μάνος, ο Πάγκαλος και… η ουρά του παγονιού!

«Εξυπνοι πολιτικοί, θα μπορούσαν να είχαν φτάσει πολύ ψηλά αν ήταν πιο προσεκτικοί» σχολίαζε ο οδηγός του ταξί που με έφερνε στην εφημερίδα, ακούγοντας την εβομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή των δύο πολιτικών. Υπερβολική ίσως η άποψη του οδηγού, όμως η εκτίμηση ότι ο Μάνος και ο Πάγκαλος ακολουθούσαν πάντοτε μια στρατηγική «υψηλού ρίσκου» είναι αρκετά διαδεδομένη στην κοινωνία.

Ομως οι δύο πολιτικοί δεν είναι τα μόνα έμβια όντα που υιοθετούν μια συμπεριφορά «υψηλού ρίσκου» -δηλαδή μια συμπεριφορά που εκ πρώτης όψεως επιβάλλει μεγάλο κόστος στον φορέα της. Μια άλλη περίπτωση είναι η ουρά του αρσενικού παγονιού. Οταν το παγόνι ανοίγει την ουρά του, μπορεί να είναι πολύ όμορφο αλλά είναι και πολύ εμφανές για τους θηρευτές του. Επίσης η μεγάλη του ουρά αναμφίβολα το καθιστά δυσκίνητο και εύκολη λεία των αρπακτικών. Τα ίδιο ισχύει και για τα μεγάλα και βαριά κέρατα των αρσενικών ελαφιών. Είναι εντυπωσιακά, όμως εμποδίζουν την ταχεία διαφυγή τους από τους θηρευτές -επιπλέον μπορούν να μπλεχτούν σε χαμηλά κλαδιά δένδρων και έτσι να δυσχεράνει ακόμα περισσότερο η διαφυγή τους.

Ποιοι είναι λοιπόν οι λόγοι για τους οποίους η φύση επέτρεψε την επιβίωση τέτοιων ριψοκίνδυνων χαρακτηριστικών -όπως η πολιτική συμπεριφορά των δύο πολιτικών, οι μεγάλες ουρές των παγονιών και τα μεγάλα κέρατα των ελαφιών;

Την απάντηση στο ερώτημα αυτό τη χρωστάμε στους μεγάλους Ισραηλινούς βιολόγους Αμοτζ και Αβισαγκ Ζαχάβι που διατύπωσαν τη λεγόμενη «Αρχή της Μειονεξίας» (the Handicap Principle). Σύμφωνα με αυτήν, όλα τα προαναφερθέντα μειονεκτήματα λειτουργούν ως σήματα, ως διαφήμιση των γονιδίων του φορέα (Α.& Α. Ζαχάβι «Η Αρχή της Μειονεξίας», εκδ. «Κάτοπτρο»).

Το μήνυμα π.χ. που στέλνει το αρσενικό παγόνι με την πλουμιστή ουρά είναι:

«Κατάφερα να επιβιώσω παρά το γεγονός ότι έχω μια τεράστια ουρά, άρα είμαι πιο ικανός και κατά συνέπεια πιο ελκυστικός από τα άλλα παγόνια».

Πρόκειται με άλλα λόγια για «εθελούσια μειονεκτήματα», παρόμοια με αυτά που επιβάλλονται στους ισχυρότερους παίκτες σε παιχνίδια ή αθλήματα -όπως η αφαίρεση της βασίλισσας του ισχυρότερου σε μια παρτίδα σκάκι ή η βαθμολογία με την οποία ξεκινά ο πλέον έμπειρος παίκτης του γκολφ. Το εθελούσιο μειονέκτημα αποδεικνύει, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι η επικράτηση του νικητή οφείλεται στη δεξιότητά του και όχι στον παράγοντα τύχη. Η ουρά του παγονιού και τα κέρατα του ελαφιού δεν είναι απλά μειονεκτήματα αλλά εθελούσια μειονεκτήματα. Τους επιτρέπουν να διαφημίζουν την ποιότητά τους.

Αυτό που είναι ουσιαστικό είναι το γεγονός ότι τα «μειονεκτήματα» πρέπει να είναι πραγματικά, δηλαδή να επιβάλλουν πραγματικό κόστος στον φορέα τους προκειμένου να είναι αξιόπιστα:

«Αν», γράφει ο καθηγητής Εξελικτικής Βιολογίας Geofrey Miller, «οι μεγάλες φανταχτερές ουρές των παγονιών ήταν εύκολο να αναπτυχθούν και να διατηρηθούν και αν ήσαν ελαφρές στη μεταφορά τους, τότε κάθε γέρικο παγόνι θα μπορούσε να έχει ανεξάρτητα από το πόσο κακεχτικό, πεινασμένο ή γεμάτο παράσιτα ήταν. Αν η ουρά δεν εμπεριείχε κόστος για τον φορέα της, δεν θα εμπεριείχε καμιά πληροφορία σχετικά με τις ικανότητές του».

Η πολιτική στρατηγική «υψηλού ρίσκου» των δύο πολιτικών πληροί τα προαναφερθέντα κριτήρια: Συνεπαγόταν πάντοτε πραγματικό κόστος στον φορέα της. Οταν ο Μάνος στενοχώρησε τον Κωστάκη τον Μέγα γνώριζε ότι το διακύβευμα ήταν το μέλλον του στη Ν.Δ. Οταν ο Πάγκαλος στενοχώρησε με τη σειρά του την αυτής εξοχότητα Μάργκαρετ Ολμπράιτ (περίοδος Οτσαλάν) ήξερε ότι έλεγε πιθανώς το οριστικό μπάι-μπάι σε οποιεσδήποτε ελπίδες είχε για υψηλότερα αξιώματα σε μια χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ.

Η λογική λοιπόν της αυτοδιαφήμισης των γονιδίων εξηγεί την υιοθέτηση της στρατηγικής «υψηλού ρίσκου» από έναν οργανισμό. Η ύπαρξη υγιών και γερών γονιδίων με τη σειρά της ελκύει το άλλο φύλο. Συνεπώς, αυτά τα χαρακτηριστικά και οι συμπεριφορές αυξάνουν τις πιθανότητες αναπαραγωγής των γονιδίων του φορέα στις επόμενες γενιές.

Από την εξελικτική σκοπιά λοιπόν η πολιτική συμπεριφορά του Μάνου και του Πάγκαλου είναι ριψοκίνδυνη μόνο αν ιδωθεί μέσα στο στενό πλαίσιο της πολιτικής αρένας. Αν, αντιθέτως, ιδωθεί μέσα από το πολύ πιο γενικευμένο πλαίσιο της βιολογικής εξέλιξης τότε η εικόνα αλλάζει ριζικά. Σε αυτό το επίπεδο, αποτελεί μια πολύ επιτυχημένη στρατηγική αναπαραγωγής των γονιδιακών τους αντιγράφων -όπως ακριβώς και η ουρά του παγονιού ή τα κέρατα του ελαφιού…

Η απόδειξη; Ο Θόδωρος έχει πέντε παιδιά και ο Στέφανος άλλα πέντε!!!

Κάρολος

Μπορείτε να στέλνετε τα σχόλιά σας στο karolos@enet.gr

---

Συντάκτης: ΚΑΡΟΛΟΣ
Πηγή: 2
Στήλη: Η πάλη του σπέρματος

Επιβιώνουν οι «φουσκωτοί»;

ID: 1620896
Εντυπο: 2
Ημ/νία: 21/02/2009
Σελ.: 15
Κατηγορία: Η πάλη του σπέρματος

Επιβιώνουν οι «φουσκωτοί»;

15

Ορισμένοι έχουν επιφυλάξεις σχετικά με τις πολιτικές συνέπειες των θεωριών του Δαρβίνου διότι ταυτίζουν την θεωρία της «φυσικής επιλογής» με την «επιβίωση του ισχυροτέρου». Και από την στιγμή που ισχύει αυτό τότε ανοίγει ο δρόμος για την νομιμοποίηση του «δικαίου του ισχυροτέρου», του «νόμου της ζούγκλας», του «ο θάνατός σου, η ζωή μου» και για άλλα παρεμφερή χαριτωμένα.

Αναμφίβολα ο μηχανισμός της φυσικής επιλογής είναι το κεντρικό σημείο της εξελικτικής θεωρίας. Ομως ο μηχανισμός της φυσικής επιλογής δεν οδηγεί κατ’ ανάγκη στην επικράτηση του «ισχυροτέρου». Οδηγεί στην επικράτηση του πιο «κατάλληλου» ή «ευπροσάρμοστου», που είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό.

Σε έναν πληθυσμό η κάθε γενιά παρουσιάζει μια ποικιλομορφία φυσικών χαρακτηριστικών. Αλλα από αυτά είναι κληροδοτημένα από την προηγούμενη γενιά και άλλα είναι το αποτέλεσμα τυχαίων μεταλλάξεων του γενετικού υλικού. Η θεωρία της φυσικής επιλογής λέει ότι οι οργανισμοί που θα μεταφέρουν τα γονίδιά τους στις επόμενες γενιές, είναι αυτοί των οποίων τα χαρακτηριστικά βοηθούν στην επιβίωση και την αναπαραγωγή τους. Οπως γράφει ο κορυφαίος βιολόγος Ernst Mayr «τα άτομα με τη μεγαλύτερη πιθανότητα να επιβιώνουν και να αναπαράγονται επιτυχώς είναι και τα καλύτερα προσαρμοσμένα λόγω του ότι κατέχουν έναν ιδιαίτερο συνδυασμό γνωρισμάτων». Οπως τονίζει ο Mayr, αυτό που ο Δαρβίνος ονόμασε φυσική επιλογή είναι στην πραγματικότητα μια διαδικασία εξάλειψης: γεννήτορες της επόμενης γενιάς γίνονται τα άτομα εκείνα μεταξύ των απογόνων των γονιών τους τα οποία επιβιώνουν είτε τυχαία είτε επειδή κατέχουν χαρακτηριστικά που τα καθιστούν ιδιαίτερα καλά προσαρμοσμένα στις επικρατούσες περιβαλλοντικές συνθήκες. (Ernst Mayr, «Τι είναι η εξέλιξη», Εκδ. Κάτοπτρο).

Ομως αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη την επιβίωση του ισχυροτέρου. Ας υποθέσουμε ότι ξαφνικά λόγω μιας τυχαίας μεταλλαγής στο γενετικό υλικό εμφανίζεται μεταξύ του πληθυσμού μας ένα άτομο -ας τον πούμε Χάρη- το οποίο δεν αισθάνεται την ίδια αποστροφή στα ανθρώπινα απόβλητα όπως οι υπόλοιποι. Ο Χάρης ζει στους υπονόμους και καμιά φορά τρέφεται από ακαθαρσίες. Κατά τα άλλα ο Χάρης έχει σώμα μποντιμπιλντερά και γενικώς «γ… και δέρνει». Με άλλα λόγια έχει όλα τα προσόντα για να θριαμβεύσει στη μάχη για την «επιβίωση του ισχυροτέρου», σωστά; Αμ δε! Το πρόβλημα είναι ότι ο Χάρης θα είχε περίπου μηδενικές πιθανότητες να αφήσει απογόνους. Μπορείτε να φανταστείτε μια κοπέλα που θα δεχόταν να βγει μαζί του για μια ρομαντική βόλτα στους υπονόμους, ή να πάει το καλοκαίρι μαζί του για βραδινό μπάνιο στους βόθρους;

Η φυσική λοιπόν επιλογή δεν πρόκειται να ευνοήσει τον Χάρη. Ομως αυτό δεν σημαίνει ότι ο Χάρης είναι λιγότερο «ισχυρός» από τους υπόλοιπους. Σημαίνει απλά ότι το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό με το οποίο τον προίκισε η φύση -δηλαδή η έλξη που αισθάνεται για τα απόβλητα- δεν είναι κατάλληλο για το συγκεκριμένο περιβάλλον στο οποίο ζει. Αν ο Χάρης ήταν αλογόμυγα, τότε αυτό το χαρακτηριστικό θα του παρείχε μια ζηλευτή θέση μεταξύ των ομοειδών του. Το περιβάλλον είναι εκείνο που επιλέγει ποιο χαρακτηριστικό είναι κατάλληλο – και αυτό, όπως έδειξε το προηγούμενο παράδειγμα, δεν είναι πάντοτε η ισχύς.

«Ο ικανός», γράφει ο Ποταμιάνος, «δεν είναι κατ’ ανάγκη αυτός με τα φουσκωτά μπράτσα ή με το επιβλητικό παράστημα συνοδευόμενο και από το ανάλογο εξουσιαστικό ύφος, παρά είναι αυτός που… «θηλυκώνει» όσο καλύτερα γίνεται. Η προσαρμοστική ικανότητα είναι εντέλει σαν το κλειδί στην κλειδαριά. (Θα πρέπει να φανταστούμε) τα άτομα που ανήκουν στο ίδιο είδος πώς εισχωρούν σαν όλο και πιο ταιριαστά κλειδιά μέσα στις κλειδαριές που είναι οι οικολογικές εστίες τους» (Δ. Ποταμιάνος, «Ενικός-Πληθυντικός», Εκδ. Καστανιώτης).

Επίσης και στις μεγάλες αλλαγές που συντελέστηκαν στο ζωικό βασίλειο λόγω τυχαίων περιστατικών (καταστροφών κ.λπ.) κατά τη διάρκεια των εκατομμυρίων ετών της εξέλιξης, η ισχύς φαίνεται να έπαιξε μικρό ρόλο στην επιβίωση. Η πιο γνωστή τέτοια μαζική καταστροφή αφορά την εξαφάνιση των δεινοσαύρων στο τέλος της εποχής του Κρητιδικού πριν από 65 εκατομμύρια έτη που προκλήθηκε, πιθανότατα, από την πρόσκρουση ενός αστεροειδούς στη Γη. Στην καταστροφή επέζησαν οι χελώνες και οι σαύρες – ζώα τα οποία μάλλον δύσκολα μπορούν να θεωρηθούν ισχυρότερα των δεινοσαύρων.

«Χρειάστηκε ένας αιώνας», γραφει ο Kay, «για να γίνουν κατανοητά τα μαθηματικά των ιδεών του Δαρβίνου. Εν τω μεταξύ η σύγχυση της φράσης «η επιβίωση του πιο δυνατού» οδήγησε στην εσφαλμένη πεποίθηση ότι η εξέλιξη ήταν μια διαδικασία συνεχούς βελτίωσης η οποία είχε και ηθικές συνέπειες και δικαιολογούσε απόψεις για φυλετική ανωτερότητα και ευγονικές πολιτικές». (John Kay, «Η αλήθεια για τις αγορές», Εκδ. Κριτική).

Μπορείτε να στείλετε τα σχόλιά σας στο karolos@enet.gr

Κάρολος

---

Πηγή: 2

Τα ξαδελφια και ο ..Αγιοσ Βαλεντινος!

ID: 1618973
Εντυπο: 2
Ημ/νία: 14/02/2009
Σελ.: 15
Κατηγορία: Η πάλη του σπέρματος

Τα …ξαδέλφια και ο Αγιος Βαλεντίνος

15

Αν πάτε σήμερα σε ένα ζωολογικό κήπο και ρωτήσετε τον ξάδελφό σας τον ουραγκοτάγκο της νοτιοανατολικής Ασίας (με τον οποίο μοιράζεστε το 96,4% του DNA) πώς σκοπεύει να γιορτάσει την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, θα σας κοιτάξει με ένα βλέμμα γεμάτο απορία δείχνοντας έτσι ότι δεν καταλαβαίνει για ποιο πράγμα μιλάτε.

Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί αν μετά υποβάλετε την ίδια ερώτηση στον ακόμα πιο στενό συγγενή σας, τον γορίλα (με τον οποίο μοιράζεστε 97,7% του DNA). Τέλος, στην απόγνωσή σας θα στραφείτε στον πρώτο σας ξάδελφο τον χιμπαντζή (με τον οποίο μοιράζεστε 98,4% του DNA) για να τον ρωτήσετε πώς θα περάσει τη μεγάλη αυτή γιορτή των ερωτευμένων. Ομως και αυτός θα αντιδράσει με την ίδια αδιαφορία -αν φυσικά δεν σας βάλει τις φωνές για το γεγονός ότι του διακόψατε την ανάπαυση με τις παραξενιές σας.

Η αντίδραση αυτή των ξαδελφών σας θα είναι απολύτως κατανοητή. Οχι μόνο για τα μεγάλα πιθηκοειδή, αλλά για όλα τα θηλαστικά, η σημασιολογία της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου δεν έχει κανένα νόημα: Οι συνήθειες, τα ήθη και οι κανόνες που συγκροτούν την ανθρώπινη σεξουαλικότητα διαφέρουν ριζικά απ’ αυτές όχι μόνο των μεγάλων πιθηκοειδών, αλλά και των υπολοίπων θηλαστικών του πλανήτη μας.

Ας δούμε αυτές τις διαφορές όπως τις περιγράφει ο γνωστός φυσιολόγος Jared Diamond στο βιβλίο του «Γιατί το σεξ είναι διασκέδαση» (εκδ. «Κάτοπτρο»).

* Τα περισσότερα θηλαστικά δεν ζουν ως μια πυρηνική οικογένεια που συνίσταται από ένα ενήλικο αρσενικό και ένα ενήλικο θηλυκό. Σε πολλά είδη θηλαστικών τόσο τα ενήλικα αρσενικά όσο και τα ενήλικα θηλυκά είναι μονήρη και συναντιούνται μόνο για να συνουσιαστούν. Αντίθετα, μεταξύ των ανθρώπων οι περισσότεροι άνδρες και γυναίκες καταλήγουν σε μια μακρόχρονη σχέση, την οποία η κοινωνία αναγνωρίζει ως συμβόλαιο («γάμος») με αμοιβαίες υποχρεώσεις.

* Συνήθως τα αρσενικά δεν παρέχουν καμιά φροντίδα στους απογόνους τους. Η μοναδική τους συνεισφορά στους απογόνους και την προσωρινή τους σύντροφο είναι το σπέρμα τους. Ακόμα και στα πιο κοινωνικά είδη θηλαστικών -όπως τα λιοντάρια, οι λύκοι, οι χιμπαντζήδες- κανένα ενήλικο αρσενικό δεν δείχνει να αναγνωρίζει κάποια συγκεκριμένα νεογνά ως δικά του. Μεταξύ των ανθρώπων, αντίθετα, η γονική φροντίδα παρέχεται συνήθως τόσο από τους άνδρες όσο και από τις γυναίκες.

* Το σεξ στα κοινωνικά θηλαστικά γίνεται δημοσίως υπό τα βλέμματα των άλλων μελών του κοπαδιού. Κανείς συνουσιαζόμενος δεν φαίνεται να ενοχλείται από την παρουσία άλλων μελών της ομάδας. Ακόμα και ορισμένα ζώα, όπως οι χιμπαντζήδες όπου καμιά φορά το αρσενικό και το θηλυκό σε κατάσταση οίστρου αποφασίζουν να πάνε στην Αράχοβα για το Σαββατοκύριακο μόνοι τους, όταν επιστρέψουν η θηλυκιά πιθανότατα θα κάνει δημοσίως σεξ με άλλους ενήλικους χιμπαντζήδες. Αντίθετα, μεταξύ των ανθρώπων τα παντρεμένα ζευγάρια συνήθως κάνουν σεξ ιδιωτικά και ενοχλούνται από την παρουσία άλλων συνανθρώπων.

**Τα ενήλικα θηλυκά των περισσότερων ειδών θηλαστικών χρησιμοποιούν διάφορους τρόπους -οπτικούς, οσφρητικούς, ακουστικούς, συμπεριφορικούς- για να ανακοινώσουν τη σύντομη φάση του αναπαραγωγικού τους κύκλου, κατά την οποία έχουν ωορρηξία και μπορούν να γονιμοποιηθούν. Αντίθετα, μεταξύ των ανθρώπων η ωορρηξία συνήθως αποκρύπτεται παρά κοινοποιείται.

* Τα θηλυκά επιζητούν το σεξ μόνο κατά τη διάρκεια αυτών των γόνιμων ημερών, ενώ κατά τις άλλες ημερές είναι σεξουαλικά μη ελκυστικά ή λιγότερο ελκυστικά για τα αρσενικά στο βαθμό που δεν εκπέμπουν προκλητικά σήματα, και απωθούν τις ερωτικές κρούσεις οποιουδήποτε αρσενικού. Στις ανθρώπινες κοινωνίες αντίθετα η σεξουαλική δεκτικότητα της γυναίκας διαρκεί και μετά την περίοδο της γονιμότητας, κάτι που έχει συνέπεια οι περισσότερες συνουσίες να πραγματοποιούνται κατά την περίοδο που δεν είναι κατάλληλη προς σύλληψη.

Το αστείο είναι ότι πολλές φορές καταδικάζουμε διάφορες μορφές ερωτικής συμπεριφοράς μεταξύ συνανθρώπων μας ως «ανώμαλες», χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι, ως είδος, την πιο «παρεκκλίνουσα» ερωτική συμεριφορά στη φύση την επιδεικνύουμε εμείς. Αυτό που εμείς θεωρούμε «φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά» στα μάτια των συγγενών μας των περισσότερων άλλων θηλαστικών αποτελεί την πιο ακραία «ανωμαλία». Οπως γράφει ο Diamond:

«Ολα τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης σεξουαλικότητας -οι μακροχρόνιοι σεξουαλικοί συνεταιρισμοί, η συν-γονικότητα, ο ιδιωτικός χαρακτήρας της σεξουαλικής πράξης, η συγκαλυμμένη ωορρηξία, η παρατεταμένη δεκτικότητα των γυναικών, το σεξ για διασκέδαση -αποτελούν αυτό που εμείς ως άνθρωποι θεωρούμε φυσιολογική σεξουαλικότητα. Μας διεγείρει, μας διασκεδάζει ή μας αηδιάζει να διαβάζουμε για τις σεξουαλικές συνήθειες των θαλάσσιων ελεφάντων, των μαρσιποφόρων ποντικών ή των ουραγκοτάγκων, των οποίων η ζωή διαφέρει τόσο πολύ από τη δική μας. Η συμπεριφορά τους μάς φαίνεται παράξενη. Ομως με βάση τα πρότυπα 4.300 υπόλοιπων ειδών θηλαστικών του κόσμου, ακόμα και με βάση τα πρότυπα των πιο κοντινών μας συγγενών, των μεγάλων πιθήκων (χιμπαντζήδες, μπόνομπο, γορίλες και ουραγκοτάγκοι) οι περίεργοι είμαστε εμείς».

Μπορείτε να στέλνετε τα σχόλιά σας στο karolos@enet.gr

Κάρολος

---

Συντάκτης: ΚΑΡΟΛΟΣ
Πηγή: 2
Στήλη: Η πάλη του σπέρματος
Θέμα: ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ

ID: 1617090
Εντυπο: 2
Ημ/νία: 07/02/2009
Σελ.: 15
Κατηγορία: Η πάλη του σπέρματος

Πριν από 150 χρόνια

15

Φέτος γιορτάζουμε την επέτειο 150 ετών από την έκδοση του πιο σημαντικού ίσως βιβλίου που έχει γραφεί στην ιστορία της ανθρωπότητας: «Περί της Καταγωγής των Ειδών», του Αγγλου φυσιοδίφη Κάρολου Δαρβίνου. Ενώ άλλα σημαντικά βιβλία ερμηνεύουν την οικονομία, την πολιτική, τους φυσικούς νόμους κ.λπ., στόχος του βιβλίου του Δαρβίνου ήταν να απαντήσει επιστημονικά σε ένα πολύ πιο σημαντικό ερώτημα:

Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Γιατί είμαστε αυτό που είμαστε;

Οι απαντήσεις που έδωσε ο Δαρβίνος δεν αφορούν μόνο τη φυσική μας ανατομία αλλά ακόμα και τους τρόπους συμπεριφοράς, τις συνήθειες και τη σκέψη μας. «Ολες οι προσπάθειες», γράφει ο διακεκριμένος ζωολόγος G.G.Simpson, «που έγιναν ώς το 1859 για να απαντηθεί το ερώτημα σχετικά με το νόημα της ζωής, είναι ανάξιες λόγου. Θα ήταν καλύτερο να τις αγνοήσουμε παντελώς».

Μέχρι τότε όλα τα ερωτήματα σχετικά με τη φύση του ανθρώπου ανήκαν αποκλειστικά στη δικαιοδοσία του Θεού. Με την έκδοση του βιβλίου του Δαρβίνου, ο Μεγαλοδύναμος εξαφανίστηκε από το προσκήνιο και την θέση του πήρε ο βιολόγος ο γενετιστής, ο παλαιοντολόγος, ο ανθρωπογεωγράφος, ο ζωολόγος. Φυσικά, οι αντιδράσεις ήσαν έντονες και συνεχίζονται και σήμερα, παρά το γεγονός ότι η επιστήμη τον δικαίωσε απόλυτα.

Οι αντιδράσεις στις απόψεις του Δαρβίνου τότε, όπως και τώρα, δεν οφείλονταν μόνο στο γεγονός ότι παραμέρισε τον Θεό από τα ανθρώπινα τεκταινόμενα. Εκανε και μια άλλη εξίσου αιρετική πράξη: Υποστήριξε ότι η μελέτη του ανθρώπου θα αποτελούσε εφεξής μέρος της μελέτης του ζωικού βασιλείου, γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις τον άνθρωπο αν δεν καταλάβεις τα άλλα έμβια όντα -από τους στενούς συγγενείς του, όπως ο χιμπατζής μέχρι τους πολύ μακρινούς συγγενείς του, όπως ο σολομός. Και αυτή φυσικά η άποψη προκάλεσε -και προκαλεί- θύελλα αντιδράσεων μεταξύ όσων θεωρούν ότι υπάρχει μια ποιοτική διαφορά μεταξύ του ανθρώπου και των ζώων -ότι δηλαδή ο άνθρωπος έχει κάνει μια ουσιαστική «υπέρβαση», που τον έχει αποκόψει οριστικά από το ζωικό βασίλειο.

Η θεωρία του Δαρβίνου μπορεί να συνοψιστεί σε μία μόνο λέξη: Αναπαραγωγή. Αυτός είναι ο ένας και μοναδικός στόχος της ανθρώπινης ύπαρξης. Επιβιώνουμε για να αναπαράγουμε -η επιβίωση είναι το μέσο για την αναπαραγωγή και όχι το αντίστροφο. «Τα σώματά μας είναι απλές μηχανές επιβίωσης» γράφει ο γνωστός καθηγητής Βιολογίας Richard Dawkins, «αυτόματα οχήματα τυφλά προγραμματισμένα να αποθηκεύουν τα μόρια -γονίδια- που θα περάσουν στις επόμενες γενιές. («Το εγωιστικό γονίδιο», εκδ. «Τροχαλία»)

Η«πάλη του σπέρματος» και όχι η πάλη των τάξεων είναι ο μηχανισμός που εξηγεί τη βασανιστική πορεία μας, που ξεκίνησε πριν από χιλιάδες χρόνια και μας έφερε από τη σαβάνα της Αφρικής στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις Βρυξέλλες.

Γιατί μας αρέσει η ζάχαρη; Γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό παιδοκτονιών το διαπράττουν οι θετοί γονείς; Γιατί οι άνδρες βρίσκουν ελκυστικές τις ξανθιές; Γιατί οι γυναίκες προτιμούν τους επιτυχημένους; Δικαιώνει ο δαρβινισμός την επιβίωση του ισχυρότερου; Οδηγεί η εξελικτική διαδικασία στον σοσιαλισμό ή στον φιλελευθερισμό; Είναι ο ρατσισμός φυσικό φαινόμενο; Γιατί υπάρχει οικογενειοκρατία στην πολιτική; Γιατί οι μουσικοί και οι τραγουδιστές έχουν περισσότερους ερωτικούς συντρόφους σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό; Γιατί οι άνθρωποι των πόλεων φοβούνται τα φίδια περισσότερο από τις πρίζες -παρότι πολύ περισσότεροι έχουν πεθάνει από τις πρίζες παρά από τα φίδια; Ποιο ήταν το πραγματικό νόημα της «Ιλιάδας»; Γιατί τρώμε «του σκασμού» στις γιορτές; Πού διαφέρει η ανδρική από τη γυναικεία ζήλια;

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα στα οποία η νέα αυτή στήλη αυτή θα προσπαθήσει να δώσει απαντήσεις τις επόμενες εβδομάδες και τους επόμενους μήνες. Πάντοτε, φυσικά, από τη σκοπιά της «πάλης του σπέρματος».

Μπορείτε να στέλνετε τα σχόλια σας στο: karolos@enet.gr

«Homeschooling»: Μια λύση για την παιδεία;

ID: 1606298
Εντυπο: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Ημ/νία: 29/12/2008

Του ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ (www.tmichas.wordpress.com)

Ανεξάρτητα από το πώς αξιολογεί κανείς τις επιμέρους προτάσεις της επιτροπής του καθ. Θάνου Βερέμη για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, το γεγονός είναι ότι οι προτάσεις παραμένουν στον χώρο της παραδοσιακής κρατοκεντρικής περί παιδείας αντίληψης.

Αφ’ ενός εξακολουθεί να διατηρείται η παραδοσιακή αντίληψη σύμφωνα με την οποία παιδεία σημαίνει τον δωδεκαετή υποχρεωτικό εγκλεισμό των νέων στα δημοτικά, γυμνάσια και Λύκεια. Αφ’ ετέρου διατηρείται το αποκλειστικό προνόμιο του κράτους να καθορίζει όχι μόνο το περιεχόμενο της παιδείας αλλά και τους ρυθμούς με τους οποίους το παιδί θα πρέπει να μάθει την ύλη.

Με άλλα λόγια, οι προτάσεις της επιτροπής Βερέμη δεν λύνουν κανένα από τα προβλήματα που έχουν οδηγήσει την παιδεία στην Ελλάδα στα σημερινά της χάλια. Ούτε συνάδουν με τη σύχρονη εποχή. Το μοντέλο της ιδρυματικής μαζικής εκπαίδευσης που προτείνει ο κ. Βερέμης αντανακλά τις απαιτήσεις της Βιομηχανικής Επανάστασης και όχι τη σημερινή εποχή του pc, του online learning, του ipod και του MySpace.

Η εναλλακτική

Μια ενδιαφέρουσα και πολλά υποσχόμενη παιδαγωγικά εναλλακτική λύση είναι το Homeschooling («εκπαίδευση στο σπίτι»). Εδώ την οργάνωση της εκπαίδευσης των παιδιών αναλαμβάνουν οι γονείς και η εκπαίδευση γίνεται είτε στα διάφορα σπίτια είτε σε εργαστήρια (για το μάθημα π.χ. της χημείας) τα οποία νοικιάζουν.

Την εκπαίδευση μπορεί να την παρέχουν είτε οι ίδιοι οι γονείς είτε εκπαιδευτικοί που προσλαμβάνονται από τους γονείς. Μια άλλη λύση που χρησιμοποιείται σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό είναι η online εκπαίδευση υπό από την καθοδήγηση ενός ενήλικα. Υπάρχουν αναλυτικά πακέτα οδηγιών με διάφορα συστήματα «κατ’ οίκον» εκπαίδευσης από τα οποία μπορούν να διαλέξουν οι γονείς εκείνο που ταιριάζει περισσότερο στις ικανότητες και την προσωπικότητα του παιδιού τους. Φυσικά το σύστημα βρίσκεται υπό από την επίβλεψη των Αρχών κάθε πολιτείας έτσι ώστε να διασφαλίζεται ότι τα παιδιά μαθαίνουν τη διδακτέα ύλη.

Ο τρόπος αυτός εκπαίδευσης γνωρίζει τεράστια άνθηση στις ΗΠΑ -όπου τα προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης έχουν πολλά κοινά σημεία με την περίπτωση της Ελλάδας.

Το 1970 15 χιλιάδες παιδιά παρακολουθούσαν στις ΗΠΑ το homeschooling. Το 1990 ο αριθμός είχε αυξηθεί στις 500 χιλ., το 1999 σε 850 χιλ., το 2003 σε 1,1 εκατομ. και το 2006 σε 2.4 εκατ.!

Τα πλεονεκτήματα του homeschooling είναι προφανή. Το παιδί μαθαίνει σε ένα οικείο και ευχάριστο περιβάλλον μαζί με τους φίλους, γείτονες ή συγγενείς του κάνοντας μάξιμουμ χρήση του χρόνου του και αποφεύγοντας τη δαπάνη χρόνου σε άσκοπες μετακινήσεις. Ομως το πιο σημαντικό είναι ότι ο ρυθμός της εκπαίδευσης προσαρμόζεται στις ικανότητες και τα ενδιαφέροντα του μαθητή -και όχι το αντίστροφο, όπως γίνεται σήμερα στην παραδοσιακή εκπαίδευση.

Οπως δείχνουν διάφορες έρευνες, σε όλα τα τεστ οι επιδόσεις των παιδιών του homeschooling είναι καλύτερες απ’ αυτές των παιδιών που ακολουθούν την παραδοσιακή εκπαίδευση. Ετσι π.χ. στις εξετάσεις SAT (κάτι αντίστοιχο με τις Πανελλήνιες) η βαθμολογία των παιδιών που εκπαιδεύονται στο σπίτι υπερβαίνει κατά 20% περίπου τον μέσο όρο.

Τα τεστ

Ομως η υπεροχή του homeschooling δεν εντοπίζεται μόνο στα εκπαιδευτικά αποτελέσματα. Βρίσκεται επίσης και στην κοινωνικοποίηση. Κατ’ αρχάς, όπως δείχνουν διάφορα ψυχολογικά τεστ, τα παιδιά του homeschooling έχουν πολύ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σε σχέση με τα υπόλοιπα. Επίσης, μια έρευνα που έκανε το 2003 το Εθνικό Ιδρυμα Εκπαίδευσης των ΗΠΑ έδειξε ότι το 71% των αποφοίτων του homeschooling δραστηριοποιείται σε κοινοτικές δραστηριότητες σε σχέση με μόνο 31% των παιδιών από παραδοσιακά σχολεία. Επίσης, οι νέοι που έχουν εκπαιδευτεί στο σπίτι ψηφίζουν συχνότερα στις εκλογές σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Τα τελευταία 5 έτη το 76% των παιδιών από το homeschooling ψήφισαν σε διάφορες εκλογές, ενώ ο μέσος όρος για τον υπόλοιπο πληθυσμό ήταν 29%.

Το homeschooling επιλέγεται από γονείς που έχουν άποψη για την εκπαίδευση των παιδιών τους. Πρόκειται κυρίως είτε για θρησκευόμενους που θεωρούν ότι τα παραδοσιακά σχολεία προωθούν αξίες τις οποίες δεν συμμερίζονται, είτε για άτομα με παρελθόν στα κοινόβια των χίπις της δεκαετίας του ’60 που και αυτοί δεν συμμερίζονται τις αξίες και τη φιλοσοφία του παραδοσιακού σχολείου. Ακόμα, είναι αυτονόητο ότι ένας τουλάχιστον από τους γονείς θα πρέπει να έχει τον χρόνο και τη διάθεση να ασχοληθεί σοβαρά με την εκπαίδευση των παιδιών.

Πάντως, είναι εκπληκτικό ότι στην Ελλάδα οι «προοδευτικές δυνάμεις» (στον βαθμό που ο όρος αυτός έχει νόημα στα Βαλκάνια…) εξακολουθούν να υποστηρίζουν την παραδοσιακή μορφή οργάνωσης της παιδείας στις μαζικές κρεατομηχανές που κατ’ ευφημισμό ονομάζονται «εκπαιδευτικά ιδρύματα». Ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι ο ήρωας του χώρου Τσε Γκεβάρα ήταν προϊόν homeschooling. Για πρώτη φορά ο γιατρός Τσε πήγε σχολείο όταν ήταν 13. Μέχρι τότε την παιδεία του την είχε αναλάβει η μητέρα του στο σπίτι. *

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Στήλη: ΠΛΑΝΗΤΗΣ-ΓΗ

Greece is Burning

Wall Street Journal

12/12./08    

 

 

 

                Greece is Burning.

 

       How lost principles led to lost control

—

 

By Takis Michas

ATHENS–When Greece’s conservative New Democracy party came to power in March 2004 it promised three things: to “reinvent” the state, to eliminate corruption and to initiate much-needed educational reform. Four years later, the situation remains unchanged: The state is still a tool for bestowing benefits and favors, corruption in the public sector is still rampant, and all attempts at educational reform have quickly fizzled out.

This sets the context for the riots that have engulfed Greece since Sunday. The postcard picture of Greece as the land of sunny beaches and friendly people has been totally shattered, revealing a country torn by social strife and consumed by hatred and senseless violence.

 

The ostensible cause for the rioting was the killing–under circumstances that remain unclear–of a 15-year-old boy by a policeman last Saturday near the Athens district of Exarchia, a popular hangout for lefties and professed anarchists. Two officers have been arrested and charged with the boy’s slaying. Poor training, lack of motivation and low salaries make for a notoriously incompetent police force whose members are prone to cause such tragic incidents. In that sense the police shares the malaise of the rest of the public sector in Greece. The only difference is that they carry arms.

The death quickly led to mostly peaceful mass demonstrations all over Greece by students, who were understandably unhappy with the killing of their peer. They are also fed up with an overcentralized education system that thrives on rote learning, which stifles innovation and creativity.

But soon the protests turned into ugly riots. Groups of masked anarchists set about an orgy of torching, looting and vandalism in Athens, Thessaloniki and other major cities in Greece.

What was unique about the events in Greece–as opposed to, say, the riots in the banlieues of Paris a few years ago–was the total withdrawal of the government and the security forces from the scene of the riots. Civil society was left alone and unarmed to fend off the violent attacks on their property by the hordes of predators. On Tuesday night, one of the worst nights of rioting, more than 400 shops were attacked in Athens: Some were torched, others looted and seriously damaged. Similar events happened in other major cities in Greece.

All of this took place while the security forces simply stood by and watched the disaster unfold. They were following the explicit orders of their political masters to assume a “defensive posture”–which in effect meant that they did not try to prevent the orgy of destruction.

 

Anyone watching this absurd scene could be excused for concluding that a secret deal had been struck between the government and the rioters: We let you torch and plunder to your heart’s content, and you let us continue pretending that we are in charge.

The government justified its passivity by arguing that any attempt to stop the vandalism might have produced human victims. At the same time, in order to pacify the enraged shopkeepers who were seeing their hopes for a profitable holiday shopping season go up in smoke, it promised to use taxpayer money to compensate them for the damages caused by the rioters.

“What we are witnessing is the total abdication of responsibility by the Greek state,” says Antonis Papayanidis, the former editor in chief of conservative daily Eleftheros Tipos. “This happened both in the case of the shooting of the youth by an incompetent policeman as well as in the case of the riots that followed.”

 

The government’s passivity amid this dissolution of law and order did not simply reflect bad crisis management or sheer incompetence–though both elements go a long way in explaining its inaction. At a deeper level the conservative government’s failure to respond decisively also signified its defeat in the battle of ideas, especially among the young.

 

The abdication of responsibility was in part the result of the New Democracy party’s abandonment of the values of classical liberalism, whose cornerstone is the rule of law and the respect of private property. Under the leadership of Prime Minister Costas Karamanlis, the party has over the years purged from its ranks all voices of classical liberalism and has explicitly rejected values-based narratives in favor of an ill-defined pragmatism. This has proved no match for the ideological assault by the left, which ended up monopolizing the marketplace of ideas in the universities and the other educational establishments of the country.

 

Such was the ideological confusion of the government that on the night of the great destruction the only criticism that Interior Minister Prokopis Pavlopoulos could voice against the plundering thugs was that they were following their idiotelis stochous ( own self-interests). Adam Smith would surely turn in his grave!

 

Even worse was the statement by Panagiotis Stathis, spokesman for the national police, explaining the authorities’ inaction: “Violence cannot be fought with violence.” With this remark, he effectively equated violence exercised by the authorities to defend the social order with the violence of those trying to destroy it.

 

“The fall of Rome,” wrote Seneca, “took place when Rome’s pragmatism ceased to be pragmatic.” Unfortunately, the conservatives in Greece do not read Seneca–or much else for that matter.

 

Mr. Michas is a journalist with the Greek daily Eleftherotypia and an associate of the Center for Studies in Classical Liberalism in Athens. 

 

 

Υπάρχει ελευθερία έκφρασης στην Ελλάδα;

τύπου  | 02.12.2008

Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:  

 

Ναι, μέχρις ενός ορισμένου σημείου, μέχρι του σημείου όπου δεν θίγονται τα εθνικά ταμπού, απαντά σε εκτενές άρθρο της σήμερα η μεγάλη γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung.

 

Αφορμή για το δημοσίευμα δίνει στον ανταποκριτή της εφημερίδας στο Βελιγράδι Μίχαελ Μάρτενς η περίπτωση του Τάκη Μίχα, του δημοσιογράφου που «από το μοναχικό του φυλάκιο», από τις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, σχολιάζει κριτικά τις εθνικές βεβαιότητες. Τότε αποπέμφθηκε από τη Νέα Δημοκρατία, επειδή είχε χαρακτηρίσει τον Μέγα Αλέξανδρο σφαγέα.

 

Και τώρα;Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:  

 

Τώρα κάναμε εμείς ένα λάθος που τον έθεσε πάλι στο στόχαστρο των πάγιων επικριτών του. Ο παπανδρεϊκός νόμος, δήλωνε στην ίδια γερμανική εφημερίδα την προπερασμένη Κυριακή, που επιτρέπει στους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες να ανακτήσουν την ελληνική ιθαγένεια και άρα να διεκδικήσουν πίσω τις περιουσίες τους, εξαιρεί τους Σλαβομακεδόνες της Βόρειας Ελλάδας και αυτή η εξαίρεση είναι ντροπή για ένα κράτος-μέλος της ΕΕ. Και λίγο πριν στο ίδιο άρθρο ένας ανώνυμος έμπορος εδώ στη Γερμανία δήλωνε ότι η Αθήνα διά τον φόβον αυτών των διεκδικήσεων αρνείται πεισματικά την ύπαρξη σλαβομακεδονικής μειονότητας. Και εμείς στη βιασύνη μας αποδώσαμε τη δήλωση του ανώνυμου εμπόρου στον Τάκη Μίχα, και ναι μεν επανορθώσαμε στην ιστοσελίδα μας, αλλά το κακό είχε γίνει και οι τα φαιά φορούντες και περί εθνικών θεμάτων λαλούντες τον είχαν παραλάβει τον Τάκη Μίχα πάλι. Που θα τον είχαν παραλάβει και τη δική του δήλωση να είχαμε ορθά αποδώσει γιατί κακά λόγια και τα μεν κακά και τα δε.

 

Το γαλανόλευκο πορτραίτοBildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:  

 

Αυτό είναι το θέμα στο σημερινό φύλλο της FAZ. Γράφει η γερμανική εφημερίδα: «Η Ελλάδα που συναντά ο αναγνώστης στα δοκίμια, τα άρθρα και τα βιβλία του Μίχα είναι πολύ διαφορετική από την αθώα, γαλάζια, φανταστική χώρα του Αλέξη Ζορμπά, αυτή που μας πουλάει η τουριστική διαφήμιση και που την αγοράζουμε κάθε τόσο με χαρά. Η Ελλάδα του Μίχα είναι μια κοινωνία διαποτισμένη από τον εθνικισμό, στην οποία είναι πολύ εύκολο ξαφνικά να δυσκολέψουν τα πράγματα για όσους γρατζουνίζουν το λούστρο του γαλανόλευκου πορτραίτου.»

 

Το ωφέλιμο και το αληθέςBildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:  

 

Η γερμανική εφημερίδα αναφέρεται και στην περίπτωση του Γρηγόρη Βαλιανάτου που πρόσφατα σε τηλεοπτική συζήτηση υποστήριξε ότι η βόρεια γείτων χώρα μας έχει το δικαίωμα να αποκαλείται με το συνταγματικό της όνομα και ότι υπάρχει σλαβομακεδονική μειονότητα στη Ελλάδα. Και πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις αποπέμφθηκε από το επιτελείο του ΠΑΣΟΚ. Συνολικά η εικόνα της σημερινής Ελλάδας που αναδύεται από το δημοσίευμα της FAZ είναι ένας τόπος ειδυλλιακός, αλλά καθυστερημένος, που πίσω από το χαμόγελο του Αιγαίου κρύβει κάτι άσχημες δοντάρες κοφτερές για όποιους σκέφτονται πέρα από τη νενομισμένη και την πεπατημένη. Και γιατί το παρουσιάζουμε εμείς αναλυτικά σήμερα; Όχι επειδή περιπέσαμε σε μικροπαράπτωμα στην απόδοση δηλώσεων, αλλά επειδή το άρθρο της FAZ μας θύμισε εκείνο το παλιό και ξεχασμένο, ότι «εθνικώς ωφέλιμον είναι το εθνικώς αληθές».     

 

Σπύρος Μοσκόβου

Deutsche Welle