ΕΝ-ΣΤΑΣΕΙΣ
Του ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ
Η βαθύτερη ανησυχία της Ελλάδας, όπως είχε παλαιότερα επισημάνει και ο Κ. Μητσοτάκης, δεν είναι το όνομα αλλά η ιδεολογία του αλυτρωτισμού την οποία προβάλλει ένα τμήμα της πολιτικής ελίτ της γειτονικής χώρας. Ο αλυτρωτισμός και όχι το όνομα αποτελεί μακροπρόθεσμα ένα δυνητικό, θεωρητικό ή πραγματικό, κίνδυνο για την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική κυριαρχία. Το όνομα από μόνο του δεν συνιστά κίνδυνο: αν π.χ. οι Εσκιμώοι αύριο υιοθετούσαν το όνομα «Μακεδονία» και αποκαλούσαν τους εαυτούς τους «απογόνους του Αλεξάνδρου», η Αθήνα όχι μόνο δεν θα αντιδρούσε αλλά θα το θεωρούσε και χαριτωμένο. Οπως ακριβώς συμβαίνει με ορισμένες φυλές στο Πακιστάν, που ισχυρίζονται ότι είναι απόγονοι του Μακεδόνα βασιλιά χωρίς αυτό να ενοχλεί κανέναν στην Ελλάδα.
Με δεδομένη την πρόσφατη ιστορία της περιοχής, οι ανησυχίες της Ελλάδας δεν είναι τελείως αδικαιολόγητες. Στην αλυτρωτική ιδεολογία του «μακεδονισμού», η Ελλάδα αντιπροσωπεύει κάτι ανάλογο με το Ισραήλ και οι Σλαβομακεδόνες παίζουν το ρόλο των Παλαιστινίων. Η ελληνική Μακεδονία σε αυτή την εθνική μυθοπλασία αντιπροσωπεύει τα «κατεχόμενα» από τα οποία οι γηγενείς «Μακεδόνες», που αποτελούσαν την πλειονότητα του πληθυσμού μέχρι τους Βαλκανικούς Πολέμους, αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν ως αποτέλεσμα είτε «εθνικών εκκαθαρίσεων» είτε της πολιτικής της βίαιης αφομοίωσης που εφάρμοσαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις (και όχι μόνο η δικτατορία της 4ης Αυγούστου) από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα μέχρι πρόσφατα.
«Ο πραγματικός λόγος της διαμάχης δεν είναι το όνομα», έγραφε χαρακτηριστικά την περασμένη εβδομάδα σε άρθρο του στην «Washington Times» ο πρόεδρος της Ενωμένης «Μακεδονικής» Διασποράς Α. Κολόσκι, «αλλά ότι η Ελλάδα προσάρτησε βίαια ένα μεγάλο μέρος της ιστορικής Μακεδονίας μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13. Αρνείται την ύπαρξη του μακεδονικού λαού και ακολούθησε μια πολιτική βίαιης αφομοίωσης. Αυτή η πολιτική ισοδυναμεί με γενοκτονία…». Παρεμπιπτόντως, η αναφορά σε μια ελληνική «γενοκτονία» από μια συντηρητική αμερικανική εφημερίδα την ίδια εβδομάδα που στο Κογκρέσο συζητείτο το θέμα της γενοκτονίας των Αρμενίων, φυσικά δεν έμεινε ασχολίαστο στους διπλωματικούς κύκλους στην Ουάσιγκτον…
Αν λοιπόν δεχτούμε ότι το καίριο πρόβλημα που θα πρέπει να απασχολεί την Αθήνα είναι η ιδεολογία του «αλυτρωτισμού» των Σκοπίων, τότε είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσει κανείς την ελληνική παθολογική πλέον επιμονή στο θέμα του ονόματος. Είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς πως μια σύνθετη ονομασία (π.χ. «Ανω Μακεδονία») θα ακυρώσει την προαναφερθείσα απειλή του «αλυτρωτισμού». Αντίθετα, είναι πιο πιθανό ότι η αποδοχή μιας σύνθετης ονομασίας («Ανω», «Νέα» κ.λπ.) θα τονίσει ακόμα περισσότερο την εικόνα μιας «κουτσουρεμένης» Μακεδονίας, ένα τμήμα της οποίας βρίσκεται κάτω από τον «ξένο ζυγό».
Απ’ αυτή τη σκοπιά η Ελλάδα βρίσκεται στην καθόλου αξιοζήλευτη θέση να δαπανά πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο προκειμένου να επιτύχει κάτι το οποίο σε τελική ανάλυση έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντά της. Η ελληνική διπλωματία ρισκάρει με τη στάση της:
α) Μια μετωπική αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
β) Να κατηγορηθεί ότι συνεισφέρει στην περαιτέρω αποσταθεροποίηση της περιοχής. Η Ουάσιγκτον πιστεύει ακράδαντα ότι μόνο η ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ μπορεί να αποσοβήσει μια ρήξη μεταξύ των Αλβανών και Σλαβομακεδόνων ως επακόλουθο του υπαρκτού κινδύνου μιας ντε φάκτο διχοτόμησης του Κοσόβου. Οποιοσδήποτε λοιπόν εμποδίζει την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ συνεισφέρει, σύμφωνα με την Ουάσιγκτον, ipso facto στην αποσταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής.
γ) Να θεωρηθεί ότι προσφεύγει στη φιλοσοφία των «εκβιασμών» και του «τσαμπουκά» οπότε χάνει κάποια μάχη στο διπλωματικό επίπεδο (όπως ακριβώς έχει συμβεί με το «Μακεδονικό»).
Ολες αυτές οι κινήσεις θα ήταν σε ένα βαθμό κατανοητές αν το ζητούμενο, δηλαδή η αλλαγή του ονόματος, εξυπηρετούσε άμεσα ζωτικά συμφέροντα της χώρας. Ομως ακριβώς το αντίθετο ισχύει. Η αλλαγή του ονόματος από «Δημοκρατία της Μακεδονίας» σε π.χ. «Δημοκρατία της Ανω Μακεδονίας» θα έχει μοναδικό αποτέλεσμα την περαιτέρω αναζωπύρωση του αλυτρωτικού «μακεδονισμού».
Οσο και αν φαίνεται παράξενο, η σημερινή συνταγματική ονομασία της γειτονικής χώρας εναρμονίζεται περισσότερο με τα ελληνικά συμφέροντα από ό,τι μια νέα σύνθετη ονομασία. Διότι η σημερινή συνταγματική ονομασία σε τελική ανάλυση σηματοδοτεί αποδοχή του γεγονότος ότι οτιδήποτε «μακεδονικό» εξαντλείται εντός των συνόρων της ΠΓΔΜ και δεν υπάρχει κανένα «υπόλοιπο» το οποίο παραμένει εκτός συνόρων, αναμένοντας την «απελευθέρωσή» του. Αν λοιπόν η Ελλάδα επιθυμεί να διασφαλίσει τα συμφέροντά της θα πρέπει να επιμείνει κυρίως σε μέτρα τα οποία οδηγούν μακροπρόθεσμα στην άμβλυνση του αλυτρωτικού «μακεδονισμού» και όχι σε μια αλλαγή ονόματος που θα έχει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.
matchpoint 
Η δική μου απορία κ. Μίχα είναι, αν τελικά το όνομα παραμείνει ως έχει, εγώ πώς πρέπει να αποκαλώ αυτό τον λαό; Πρώην Γιουγκοσλάβους Δημοκράτες της Μακεδονίας; Γιατί να τους αποκαλέσω Μακεδόνες είναι ιστόρικά – από τις λίγες γνώσεις που κατέχω για το θέμα – λανθασμένο. Επειδή την εξέλιξη του προβλήματος δεν την έχω ακολουθήσει όπως θα έπρεπε, μπορείτε να μου πείτε ή έστω να με παραπέμψετε σε άρθρα ή βιβλία, που εξηγούν γιατί έχει εγκαταλειφθεί ο όρος Σλαβομακεδονία ή Σλαβομακεδόνες, αν έχει όντως εγκαταλειφθεί.
Σχόλιο από Siddhartha — 11 Νοεμβρίου, 2007 @ 11:12 μμ |
Μισό λεπτό για να καταλάβω…
Ο κ. Μίχας θεωρεί ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελλάδα είναι ο σκοπιανός ιμπεριαλισμός, ο οποίος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το ψευδομακεδονικό οικοδόμημα.
Μέχρι εδώ, όλα σαφή.
Πραγματικά, όμως, δεν μπορώ να παρακολουθήσω τον κ. Μίχα που ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ θεωρεί ότι η μόνη λύση για να αποσοβηθεί η απειλή από τον σκοπιανό αλυτρωτισμό είναι να αναγνωρίσει η Ελλάδα τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας»!
Είναι σαν λέμε ότι ο Γιώργος είναι πάρα πολύ παχύς και πρέπει να αδυνατίσει, οπότε ας του δώσουμε κι άλλο φαΐ μήπως και σε 20 χρόνια καταλάβει πόσο λάθος έκανε που πάχυνε!
Σχόλιο από Stergios Kaprinis — 17 Δεκεμβρίου, 2007 @ 12:05 μμ |
Επίσης, στο παραπάνω σχόλιό μου αναφέρομαι στον σκοπιανό ιμπεριαλισμό και όχι στον «σλαβομακεδονικό αλυτρωτισμό». Οι λέξεις έχουν τη σημασία τους. «Αλυτρωτισμός» σημαίνει ότι όντως υπάρχουν οι εκατοντάδες χιλιάδες σκλαβωμένα αδέρφια των Σκοπιανών στην ελληνική Μακεδονία που αναμένουν από τη μητέρα πατρίδα να τους απελευθερώσει.
Στην ελληνική Μακεδονία ζούσε ΕΠΙ ΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ (1912-1919) ένας μεγάλος σλαβικός πληθυσμός που αυτοπροσδιοριζόταν ως βουλγαρικός, ο οποίος ανταλλάχθηκε με τους Έλληνες της Ανατολικής Ρωμυλίας μετά την υπογραφή τής συνθήκης τού Νεϊγί το 1919.
Έκτοτε, στη Δυτική Μακεδονία ζουν μερικές χιλιάδες σλαβοφώνων (με φθίνουσα πληθυσμιακή πορεία) που έχουν ελληνική, βουλγαρική ή σκοπιανή συνείδηση, ή συνδυασμό των ανωτέρω.
Το μειονοτικό κόμμα Ουράνιο Τόξο πήρε στις τελευταίες Ευρωεκλογές (εκλογές χωρίς πελατειακά στοιχεία που αλλοιώνουν τη βούληση των εκλογέων) 6.000 ψήφους, κυρίως στον νομό Φλώρινας. Τα ποσοστά του κόμματος αυτού στον νομό Φλώρινας, κυμάνθηκαν γύρω στο 3%, με μόνο δύο χωριά να έχουν φτάσει το 7%. Αυτό, για να πάρουμε όλοι μια εικόνα του πόσο… τεράαααστια είναι η μειονότητα στην χώρα μας.
Αυτοί οι 6.000 άνθρωποι, μαζί με τα μη έχοντα δικαίωμα ψήφου ανήλικα παιδιά τους απαρτίζουν την περίφημη «μακεδονική μειονότητα» που καλούνται οι Σκοπιανοί να «λυτρώσουν».
Σχόλιο από Stergios Kaprinis — 17 Δεκεμβρίου, 2007 @ 12:14 μμ |